Pochodzenie

Japoński kot wyróżnia się na tle innych ras nie tylko krótkim ogonem i plamami na futrze, ale także osobliwą historią, jaka łączy go z Japończykami. Miauczenie tego kota uznawane jest w kraju kwitnącej Wiśni za symbol szczęścia. Bobtaile wypełniają ulice tworząc drugą, utajoną społeczność Japonii. Tak, jak w dawnych czasach były członkami rodzin cesarskich, tak teraz tworzą własne uliczne cesarstwo, które swoją siedzibę nierzadko ma na śmietniku. Prestiż jaki Bobtail posiadał w dawnych czasach, został ocalony w figurkach będących ich podobizną. To one otaczane są czcią należną niegdyś tym kotom. Podobizny Maneki-neko ("kotów powitalnych" - bo tak w Japonii mówi się na Bobtaile) stoją tam prawie na każdym kroku, a swoją podniesioną do góry łapą witają przechodniów i uświęcają przestrzeń domostw, budynków urzędów i przedsiębiorstw. Japończycy tworzą więc własne koty, które tamte pozostawiają w cieniu ich bałwochwalczych figurek. Rasa figurek Maneki-neko była nawet inspiracją do amerykańskiej serii zabawek "Hello Kitty", również kota, ale różowego, który swoim wizerunkiem rozczula dzieci na całym świecie. Koty te uznawane są więc jako symbol szczęścia, ale na takiej samej zasadzie, jak w Europie jest nim figura słonia z podniesioną trąbą - ale nie sam słoń - tak figurą szczęścia w Japonii jest wizerunek kota, ale nie sam kot.

Maneki-neko po raz pierwszy opuściły Japonię w 1968 r. kiedy Elizabeth Freret przewiozła je do Stanów Zjednoczonych, by tam rozpocząć efektywną działalność w celu uznania kota przez organizacje przyznające zwierzętom status rasy. Choć Bobtaile w swoim kraju pochodzenia nie są uznawane za rasę, to za taką uznał je komitet CFA i w 1976 r. dopuścił trójbarwne koty Maneki-neko na wystawy championów, właśnie pod nazwą Japanese Bobtail. Nazwa Bobtail "obcięty ogon" jest jednak nieco myląca, ponieważ niewyrośnięty ogon jest naturalnym uposażeniem tych kotów. Rasa uznawana jest przed wszystkie federacje felinologiczne, za wyjątkiem brytyjskiej GCCF.

Bobtaile należą do bardzo rzadkiej rasy. W 2013 roku najwięcej hodowli tych kotów znajdowało się w Ameryce Południowej, niewiele w Europie, a tylko jedna w Japonii.

Wzorzec rasy

Wrażenia ogólne

Kot ten posiada naturalny krótki ogon, mierzący ok 12 centymetrów. Bywa, że skręca się lub zawija nad tułowiem, przez co wygląda jak pompon. Najbardziej faworyzowaną odmianą Bobtaila jest mi-ke, czyli trzy kolory. Kot ten na w zupełności białym futrze posiada duże żółte i czarne plamy. W obrębie rasy spotyka się również koty o różnobarwnych tęczówkach. Koty te mając jedno oko niebieskie, a drugie złote są niezwykle pięknym okazem, a to przekłada się na cenę oraz wartość hodowlaną.

Głowa

Duża, tworząca trójkąt równoboczny o delikatnie zakrzywionych liniach, wysokich kościach policzkowych i zauważalnych bokobrodach, pyszczek stosunkowo szeroki.

Uszy

Duże i usytuowane pionowo, dosyć szeroko pod kątem prostym w stosunku do głowy.

Oczy

Duże i owalne, rozstawione szeroko, skośne w kierunku uszu.

Nos

Długi i prosty; przyjmują typową barwę pomarańczowych lub złocistych, jednak mogą być także niebieskie lub dwubarwne (np. jedno oko niebieskie, a drugie pomarańczowe).

Tułów

Średniej wielkości, szczupły, lekki, ale dobrze umięśniony. Smukłe kończyny, z których przednie są krótsze od tylnych.

Ogon

Krótki, przypominający ogon królika ze sterczącymi włosami tworzącymi coś, co kształtem przypomina pompon. Długość tego ogona może wynosić 12 cm, zgina się tylko u podstawy. Ogon ten może być prosty, ale także wygięty w kilka stron. Jego krótkość jest wynikiem zmniejszonej długości kości, nie zaś redukcji kręgów ogonowych, jak to ma miejsce w przypadku kota z brytyjskiej wyspy Man.

Szata

Miękka i jedwabista, o niezbyt obfitym podszerstku. Sierść na ogonie nieco dłuższa, przez co sprawia on wrażenie zaokrąglonego.

Charakter i temperament

Bobtaile są to koty bardzo dostojne, raczej powolne i ciche w ruchach niż skaczące po meblach i przesiadujące na szafach. Nie wykonują gwałtownych skoków, nie są zbyt żywiołowe, za to darzą wielkim uczuciem opiekunów oraz pieszczoty. Są ciekawe świata, dlatego podążają za nowymi dla siebie zjawiskami. Zawsze nowym zjawiskiem jest dla nich właściciel, którego śledzą krok w krok. Na siedlisko najczęściej wybierają sobie jego kolana. Uwielbiają rozmawiać, jednak ich mowa pochodzi z orientalnych rejonów, dlatego jest niezupełnie zrozumiała dla naszych europejskich kotów.

Pielęgnacja

Maneki-neko są bardzo łatwe w utrzymaniu i pielęgnacji. Sierść nie potrzebuje regularnych zabiegów, poza uszami, które należy czyścić z jednotygodniową regularnością. Czynność tę należy wykonywać delikatnie, ponieważ ma on delikatną strukturę.

Kot Japoński Bobtail - Japanese Bobtail cat (JBT)